رسول اکرم ( ص ) بر همه ی امور صبر می کرد، اما گریه بر حسین ( ع ) می نمود چون آن بزرگوار منافی صبر نیست بلکه لازمه شفقت است.
پیامبر اکرم ( ص )
هر وقت امام حسین ( ع ) را می دیدند و یا به یاد او می افتادند اشک می
ریختند و گریه می کردند و به علی ( ع ) می فرموند :
او را باز دار؛ پس گلوی او را می بوسید و گریه می کرد
عرض می کردند : چرا گریه می کنی؟
می فرمود : جای شمشیر ها را می بوسم .
هر
گاه حسین بن علی ( ع ) را خوشحال می دید گریه می کرد، اگر محزون می دید
گریه می کرد و اگر او را در لباس نو می دید گریه می کرد. و چون
امیرالمومنین ( ع ) و فاطمه ( ص ) و برادرش حسن (ع ) گریه می کردند به اهل
بیت خود سفارش می کرد و می فرمود.
صورت مخراشید و گریبان چاک نزنید و واویلا نگوئید.
آری
؛ این حسین ( ع ) بود که محبان را می گریاند و محبت خود را در دل شیعیان
می اندازد که به خدای خود نزدیک شوند و در حدیثی از امام صادق( ع ) نقل شده
است که فرمود :
اگر می خواهید شیعیان ما را بشناسید در برابرش سه مرتبه
نام اباعبدالله را بر زبان آورید اگر حالات وی تغییر کرد بدانید که از ما
است.
رویداد./
منبع : کتاب روضه الحسین ( ع )
