]" href="http://farhangnews.ir/sites/default/files/content/images/story/12-11/15/13759-50723.jpg" class="lightbox-processed">
اگر چه قبر حقیقى سیدالشهدا (ع) در دلها و قلبهاست
که بناى آن از دوران کودکى در سرزمین دل شیعیان و عاشقانش گذارده شد؛ اما
مرقد شریف آن حضرت همواره از آثار و برکات متعددى برخوردار بوده است .
ضریح
مقدس و حرم مطهر امام حسین (ع) یادگارى از جان نثارى و فداکارى او و
یارانش در راه خدا مىباشد. مرقدى که جاى عترت آدمیان براى ابد و دوام
خواهد بود، و سزاوار است که این بارگاه شریف و غمانگیز و شور آفرین،
همواره زیارتگاه مردم جهان شده و انسانها ، فداکارى و عشق و صفا را از
خفتگان این مرقدهاى شریف ، سرمشق گیرند.
حرم حسین کعبه دلهاست . و این کعبه طوافگاه زائران و قبله امیدواران و دارالشفاى دردمندان و پناهگاه توبه کنندگان و گنهکاران است.
آرى،
عاشقان کویش و دلباختگان رویش ، پروانهوار خود را در اطراف ضریح مطهرش
گردانیده و به آتش عشق و محبت او، پر و بال خویش را مىسوزانند و اشک شوق و
اشتیاق بر چهره و رخسار مىافشانند، و بر مظلومى و مصیبتهاى او و خاندانش
ناله سر مىدهند براستى «این چه شمعى است که جانها همه پروانه اوست».
برگرد حریم تو ، که دست طلب ماست
چون دامن شمعى است، که پروانه بگیرد
فضل
و شرافت کربلا و مرقد مطهر سیدالشهدا (ع) چنان است که امام صادق (ع)
فرمود: «قبر ابى عبدالله الحسین (ع) از آن روزى که در آنجا دفن شد، باغى از
باغهاى بهشتى است» (۱).
با ذکر این مختصر ، شایسته است جهت آگاهى و
آشنایى با چگونگى حرم و مرقد شریف امام حسین (ع) و تحولات عمارت شریف ،
مطالبى به طور اجمال ذکر گردد.
محل دفن آن حضرت که همان گودال
قتلگاه است ، اکنون داراى سقفى است که روى آن صندوق مبارک نهاده شده و روى
صندوق ، ضریح در میان روضه منوره ، و روضه نیز در بین مسجد (مسجد بالا سر و
مسجد پشت سر) و در طرف پایین پا در زاویه روضه قبور شهدا مىباشد این
مجموعه هم اکنون حرم امام حسین (ع) را تشکیل مىدهد، و حرم نیز میان رواق و
رواق در وسط صحن و صحن محور آبادانى زمین کربلا بوده و مىباشد.
ضریح
مقدس در وسط واقع است و از نقره خالص ساخته شده که در پیش روى آن با طلا و
به خط نسخ نوشته شده: «ولا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا بل
احیاء عند ربهم یرزقون»، و در بالاى سر، «آیه نور» نوشته شده است .
صحن مطهر حسین (ع) داراى هفت باب است که عبارتنداز:
۱- باب قبله که ساعتى بر فراز آن نصب است ،
۲- باب قاضى الحاجات
۳- باب زینبیه که در حدود تل زینبیه قرار دارد
۴- باب سلطانى
۵- باب بازار بزازها
۶- باب سدره که در شمال صحن بوده و به بازار و اطراف راه دارد
۷- باب صافى که به درب بین الحرمین نیز معروف است.
تاریخچه :
از اخبار چنین بر مىآید که بارگاه حسینى هفت مرتبه - به غیر از عمارت موجود - بنا نهاده شده است .
عمارت
اول: بارگاه سیدالشهدا (ع) پس از ساختن قبر شریف آن حضرت براى اولین بار
در دوران بنى امیه بنا گردید ، اخبار و روایات بسیارى آمده که در زمان بنى
امیه سقفى بر روى مزار امام و مسجدى (ظاهراً توسط بنى اسد) نزدیک آن ساخته
شد و تا زمان هارون الرشید (سال ۱۹۳ ) همچنان باقى بود.
عمارت دوم : بعد از تخریب مرقد شریف ، توسط هارون ، در زمان مأمون خلیفه عباسى، عمارت دوم بنا شد، و تا سال ۲۳۲ باقى بود .
اما از آن سال تا سال ۲۴۷ متوکل چهار بار امر به خرابى و انهدام قبر کرد، و اوقاف حایر مبارک را برد و ذخایر آن را تاراج کرد.
عمارت سوم : سومین بار مرقد مطهر امام به دست «منتصر» تجدید بنا شد، و تا سال ۲۷۳ باقى بود.
عمارت
چهارم : تجدید بناى مرقد امام براى چهارمین بار به دست محمد بن زید بن حسن
بن محمد بن اسماعیل بن زید بن على بن الحسین بن على بن ابیطالب ، ملقب به
«داعى صغیر» پادشاه طبرستان انجام گرفت.
عمارت پنجم : بناى عضد
الدوله دیلمى بود، که در سال ۳۶۹ بنا شد، و در زمان او بود که رواقى به دست
عمران بن شاهین معروف به «رواق عمران» در حایر حسین ساخته شد.
عمارت ششم : ششمین بار بارگاه حسین به دست حسن بن مفضل بن سهلان ابومحمد رامهرمزى ، وزیر سلطان الدوله دیلمى نوسازى شد.
عمارت
هفتم : عمارت موجود است که در سال ۷۶۷ بعد از سرنگونى دولت آل بویه به سال
۳۱۰ به دستور سلطان اویس ایلخانى ساخته شد، و در سال ۷۸۶ فرزندش احمد بن
اویس در تکمیل آن کوشید و تاریخ آن در بالاى محراب و نزدیک سر شریف آن حضرت
نگاشته شده است . (۲)
پی نوشتها :
۱- سیرهء امامان (ترجمهء اعیان الشیعه ), علامه سید محسن امین , ص ۲۲۰ـ و زندگانى چهارده معصوم ,
عمادزاده , ج ۲ ص ۱۳۷
۲- وسائل الشیعه , شیخ حر عاملى , ج ۱۰ ص ۳۲۳
