زمزمه های دلتنگی

مولا جان! بیا تا

زمزمه های دلتنگی مان را به گوش تو برسانیم. شاید نشانی از خانه مهربانی یافتیم،

 همه محتاج محبتیم. چه سخت است انتظار زمانی که تو نیایی. چگونه شاخه تازه جوانه زده سنگینی

 این انتظاررا تحمل می کند و چگونه پرستوی تازه از سفر برگشته آن را بر دوش خود بکشد. بیا که

آسمان و زمین و هر چه در آن است در انتظار آمدنت بی قرارند و چندی است حتی نسیم هم بوی

 آلاله های دشت های دور دست را برایم نمی آورد و من که سخت دلتنگم، می خواهم خواب ماهی ها

 و دلتنگی ستاره ها را در آیینه اتاقم نقاشی کنم و به دیوار بزنم. می خواهم در میان تمام ستارگان به

 دنبال چشمان تو بگردم و در زمان کوچ پرستو، زیر بارش مهتاب صدایت کنم. وقتی جمعه می آید همه

 پنجره های دل را می گشایند و چشم به راهند، چشم به راهی دوخته اند که قرار است از آن بوی

رضوان به مشام می رسد...